Ooit vond ik hem zitten in een struik vlakbij de Merwelanden. Aan parkieten gewend, floot ik hem en ja hoor, hij kwam meteen op mijn wijsvinger zitten. Dat was ook meteen de laatste keer dat hij dat deed. Als je dat doet, verandert je leven namelijk en je weet maar nooit hoe. Met mijn andere hand omvatte ik voochie nadat ik mijn huissleutel als een soort bijtring had aangeboden. Een kwartiertje lopend naar huis had mijn wijsvinger dus geen last van voochie. De oude vogelkooi en andere benodigdheden voor parkieten waren snel uit de schuur gehaald en/of aangeschaft. Een honger dat het beessie had! En zo is voochie zeven jaren bij ons gebleven, behalve als hij ging logeren tijdens onze reizen.
Voochie heeft onlangs een soort kou gevat of een virus opgelopen. We hebben alles in deze situatie nog geprobeerd maar het mocht niet meer baten. Hij werd steeds zwakker en uiteindelijk heb ik hem tegen mij aan gelegd. Daar vandaan wilde hij nog een keer opstijgen, wat met grote schokken gepaard ging. Het leek op een laatste stuip. Kort daarna vertrok voochie naar de eeuwige gierstvelden.
We hebben zijn “jasje” begraven onder de struik waar hij mijn leven invloog. En nu is de cirkel weer rond.