Heerlijk ontspannen ligt het paard in het zand. Alleen even het hoofd optillen omdat ik dichterbij kom, meer actie is er niet. Zelden heb ik zo’n relaxt paard gezien. Er is dan ook niet veel werk voor het paard, want er zijn weinig toeristen wanneer wij bij de piramides zijn. “Het is heel ver.”, wordt er geroepen. Welnee, niet op onze schoenen. Wij hebben al veel grotere afstanden gelopen dan even naar de piramides en weer terug en bovendien is de temperatuur best goed vandaag. “Do you want to know how much?” “Leh, choukran”, (no, thank you,) we willen niet op een paard of een kameel, want we lopen net gezellig te praten met die Argentijn die ons vergezelt vandaag. “Twenty pound, twenty pound only.” Ja, dat zal best. En als we al zin zouden gaan krijgen om te gaan paardrijden, dan vergaat ons de lust wel door het aandringen van de Egyptenaren. We komen tenslotte voor de piramides en de sfinx. We hebben netjes betaald en we zijn al gewend aan het zeuren en leuren. Na het toeristische Luxor kun je daar wel mee omgaan. Toch moet ik steeds aan dit paard denken nu de piramides ontoegankelijk waren de laatste tijd. Vooral de eigenaar zal het zwaar gehad hebben. Gelukkig zijn de piramides en de sfinx nu weer te bezichtigen door toeristen. Over hoe het daar is ga ik nog een aparte post schrijven.
Feb 212011